Norwegia,
początek XX wieku. Pełna śniegu i przejmującego zimna, odizolowana od
świata wyspa Bastøy, na której działa ośrodek poprawczy dla nastoletnich
chłopców. Bastøy to istne piekło i obóz pracy, gdzie panuje sadystyczny
reżim i nie obowiązuje żaden kodeks praw. Metody wychowawcze stosowane
przez opiekunów polegają na psychicznej i fizycznej przemocy. W ramach
resocjalizacji chłopcy zmuszani są także do wykonywania ciężkiej
fizycznej pracy w nieludzkich warunkach.
Na wyspę trafia
niepokorny, zbuntowany 17-letni Erling (Benjamin Helstad), niesłusznie
skazany za morderstwo. Od samego początku chłopak ma jeden cel - za
wszelką cenę uciec stamtąd. Wkrótce zdaje sobie sprawę, że jego plan to...
dokonać niemożliwego. W pojedynkę ma nikłe szanse, musi zjednać sobie
innych współwięźniów. Musi stawić też opór dyrektorowi ośrodka (Stellan
Skarsgård; „Przełamując fale", „Thor", „Dziewczyna z tatuażem"), który
za wszelką cenę próbuje złamać chłopaka. Erling jednak nie poddaje się i
wciąż opracowuje plan ucieczki. W końcu swoją postawą zaraża innych i
dochodzi do zbiorowego buntu. Wszyscy stoczą walkę o wolność i godność,
która zmieni ich życie na zawsze.

Bastøy to wyspa leżąca w fiordzie Oslo, na której
od 1900 do 1970 roku działał dom poprawczy dla chłopaków w wieku od 11
do 18 lat. Pierwotnym celem powstania instytucji była resocjalizacja i
edukacja skierowanych do niej młodocianych przestępców. Okazało się
jednak, że wykorzystywano ich głównie do pracy, znęcając się nad nimi
fizycznie i psychicznie. W 1915 roku wybuchł w ośrodku bunt. „Wyspa
skazańców" jest opowieścią opartą na tamtych zdarzeniach i kolejnym
obrazem w karierze Holsta opisującym świat nastoletnich chłopaków. Tym
razem motywem przewodnim jest dojrzewanie do walki o godność i wolność.
Kiedy na wyspę zostaje zesłany niepokorny Erling, swoją postawą od razu
wywołuje konflikty, które w dalszej perspektywie zaowocują spodziewaną
reakcją na niesprawiedliwość.
Holstowi można wiele zarzucić.
Zrealizował bowiem film pełen klisz, o klasycznej strukturze narracji i
wizualnej efektowności, w skrócie: typowo „norwoodzki" w dobrym i złym
znaczeniu tego słowa. Jednak dla kina norweskiego, w którym niezwykle
rzadko pojawiają się tematy historyczne, to obraz znaczący.
Udowadniający też, że pod wieloma względami Norwegowie mogliby z
powodzeniem konkurować z Hollywood.