Antarktyda w filmie Herzoga
znajduje nowy wymiar i znaczenie. Południowe krańce naszego świata są magnesem
dla plejady gwiazd nauki, którym znudziła się postindustrialna cywilizacja
codzienności. Naukowcy pracują tu dla ludzkości, która wkrótce... ma opuścić
Ziemię. Reżyser stawia pytania o to, kim są, jakie są ich marzenia. Jego
bohaterowie są dość ekscentryczni. Elektryczne gitary na dachu stacji naukowej
oddalonej o dziesiątki kilometrów od głównego miasteczka, to tylko jeden z
wielu przykładów ich indywidualizmu.
Hydraulik wywodzący się z
królewskiej rodziny Azteków czy filozof pracujący jako operator koparki, to
inny przykład elitarności tego miejsca. Swoboda, z jaką o swojej pracy i jej
wyjątkowym charakterze opowiadają, fascynuje i odzwierciedla ich wewnętrzną
wolność. W Mc Murdo, głównej bazie naukowej, która przypomina miasteczko
górnicze, nadal stoi dom zbudowany w 1901 roku przez pierwszych zdobywców
Antarktydy, Scotta i Shackletona. Herzog pokazuje materiały archiwalne, nadając
drugi wymiar oglądanej teraźniejszości. Sposób przedstawiania przyrody Bieguna
Południowego i łączenie go ze specyficzną ścieżką dźwiękową dają poczucie
zbliżania się do tajemnicy. Na początku filmu dowiadujemy się, że nie będzie to
kolejny film o pingwinach. Jednak pewien zagubiony pingwin odciśnie piętno na
tym filmie.