O filmie:
„To autobiograficzna historia - zaznacza Paula
Markovitch - Jej akcja rozgrywa się w miejscach, które pamiętam z
dzieciństwa. Powracam do nich w snach. To wrogie czasy".

W tle
zainspirowanej wspomnieniami opowieści reżyserki tkwi dramatyczna wielka
historia współczesnej Argentyny: wojna domowa i wojskowy zamach stanu,
który w 1976 roku rozpoczął najbardziej brutalną w XX wieku w tym
rejonie świata dyktaturę wojskową czterech junt, trwającą do 1983 roku;
stan wyjątkowy i tzw. Proces Rekonstrukcji Narodowej, oparty na masowych
porwaniach i morderstwach przeciwników politycznych i dzielących ich
poglądy zwykłych obywateli; tajne obozy koncentracyjne, okrutne tortury i
prześladowania, które dotknęły 30 tysięcy Argentyńczyków, wielu
zmuszając do emigracji. Ten okres to wciąż niezabliźniona rana w
społecznej świadomości. Dopiero w 2010 roku Argentyna rozliczyła z
przeszłości swoich najgorszych zbrodniarzy. Na ich czele stał skazany na
dożywocie, 85-letni generał Jorge Videl, główny autor puczu i szef
pierwszej junty wojskowej. Videl nigdy nie wyraził skruchy, podczas
procesu wygłaszając płomienną mowę w obronie tej brudnej, lecz
sprawiedliwej jego zdaniem wojny z komunizmem i terroryzmem.

Paula
Markovitch nie odwołuje się bezpośrednio do historycznych faktów, mimo
to jej film nosi znamiona antymanifestu wymierzonego w kult zbrojnej
siły i politycznej dyktatury w połączeniu z obyczajowym dramatem
jednostki. Osobista historia przybiera tu formę mglistej, niespokojnej
impresji osadzonej w latach 70. w totalitarnej Argentynie. Dominuje w
niej atmosfera dorastania w miejscu wyjałowionym, nieprzyjaznym,
zbudowana w dużym stopniu na wspaniałej pracy kamery Wojciecha Staronia.

Urodzona w Buenos Aires Markovitch miała osiem lat w chwili
puczu generała Videli. Podobnie jak jej bohaterka, siedmioletnia Ceci,
uciekła z matką do odległej o prawie 300 km od stolicy nadmorskiej
miejscowości San Clemente de Tuyu. Ceci skrywa sekret, którego
wyjawienie może kosztować życie całą jej rodzinę, nie zdając sobie
sprawy z jego istoty. Czy uda jej się zachować milczenie?

Film
Pauli Markovitch, będący dla reżyserki rodzajem terapii, unika
jednoznacznych odpowiedzi. Konfrontując beztroskę dzieciństwa Ceci ze
świadomą zagrożeń dorosłością jej matki, pokazuje niszczycielską siłę
strachu i przemocy, której zapowiedź unosi się w powietrzu, wpływając na
relacje najbliższych sobie ludzi. Wobec niej dorosłość w panice traci
swój autorytet, a najrozsądniejszy wydaje się głos dziecięcego
instynktu. Nawet jeżeli za podpowiedziany przez niego wybór bohaterka
będzie musiała zapłacić wysoką cenę.

Źródło: www.filmweb.pl , www.kinoinfo.pl , www.stopklatka.pl , www.filmaster.pl