Koń turyński Béli Tarra - ulubionego
nowohoryzontowego twórcy i bohatera festiwalowej retrospektywy w 2004
roku - jest najbardziej zagadkowym filmem powstałym w ostatnim czasie.
Jeśli wierzyć zapowiedziom, to pożegnanie. Reżyser twierdzi, że
powiedział już w kinie wszystko, co chciał i przechodzi na artystyczną
emeryturę.

Tarr po raz kolejny rzucił widzom wyzwanie.
Nagrodzony na ostatnim festiwalu w Berlinie, utrzymany w mrocznej
atmosferze powolnego rozpadu, dwuipółgodzinny film jest medytacją nad
agonią świata. Autorem scenariusza został jak zwykle współpracownik i
przyjaciel Tarra, pisarz, autor Szatańskiego tanga - László
Krasznahorkai.

Punktem wyjścia Konia turyńskiego jest anegdota o
Fryderyku Nietzschem, który w 1889 roku pochylił się nad losem konia
bitego przez chłopa przy drodze. Filozof obejmuje zwierzę za szyję i
płacząc, popada w obłęd, który na zawsze oddzieli go od świata. Tarr i
Krasznahorkai podkreślają, że to właśnie Nietzsche był dla nich źródłem
inspiracji. Do niego nawiązuje m.in. ich koncepcja czasu jako
zamkniętego koła. W swym dziele Tarr zawarł wszystko, co zawsze składało
się na jego charakterystyczny styl: niechęć do słów, czarno-biały
obraz, powolne tempo. Każdy element jest tu skrajnie minimalistyczny.
Akcja rozgrywa się w ciągu sześciu dni w ciemnej, wiejskiej chacie, a
całość układa się w spójną, przytłaczającą wizję końca świata.

źródło: www.filmweb.pl , www.kinoinfo.pl , www.stopklatka.pl , www.filmaster.pl