Podobno
ta historia wydarzyła się naprawdę. Nie wiem, czy chłopców było dwu,
czy trzech. Nie wiem, czy byli braćmi. Nie wiem, czy uciekali po raz
pierwszy, czy kolejny. Nie wiem, co spotkało ich po drodze. Wiem tylko,
że chcieli coś w swoim życiu zmienić. Wiem, że dobrzy i źli ludzie są
wszędzie, a przypadek i zbieg okoliczności często ważą o naszym życiu.
Wiem, że wielu z nas ma nadzieję, że gdzieś tam jest lepiej, inaczej,
piękniej. Gdziekolwiek miałoby to być...

Wiem też, że póki
będziemy marzyć, wierzyć i mieć nadzieję na rzeczy niemożliwe, póty w
tym wszystkim, co nas otacza znajdujemy jakiś sens, a nam samym udaje
się unieść choć trochę nad ziemią i tym, co zwyczajne, nędzne, a czasem
po prostu nudne.

W historii małych uciekinierów urzekła mnie ich
niezwykła chęć wyrwania się z niebycia, z trwania, z nieistnienia.
Zachwyca łaknienie lepszego, bardziej "ludzkiego" życia, w którym nie
wiadomo, czy by się odnaleźli... Skąd się to wszystko wzięło u
bezdomnych, kilkuletnich, obdartych i głodnych chłopców? Ile odwagi i
sił musiało ich to kosztować? Czy nie są przypadkiem małymi wielkimi
bohaterami naszych podłych czasów?

O wszystkim dowiedziałam się
przypadkiem od znajomej, po powrocie z wakacji. W przewiewnym pokoju
stukam w literki klawiatury i snuję historię o chłopcach, która mną
porusza. Ale czy byłabym zdolna coś dla nich zrobić, gdybym ich spotkała
na ulicy, tutaj, dzisiaj, na wyciągnięcie ręki. Boję się... boję się,
że nie. Chcę zrobić ten film dla wszystkich takich jak ja. Żeby przestali
się bać.

oficjalna strona filmu: www.jutrobedzielepiej.pl
źródło: www.stopklatka.pl , www.filmweb.pl , www.kinoinfo.pl , www.filmpolski.pl