Im starsze drzewo wiśni, tym
więcej ma kwiatów. A człowiek? Dlaczego z wiekiem coraz trudniej nam
rozkwitnąć? Japoński zwyczaj każe celebrować Hanami, czyli wspólne podziwianie
rozkwitu wiśni wraz z rodziną i przyjaciółmi. Zapracowani do utraty tchu
Japończycy wylegają tłumnie do parków, aby przypomnieć sobie o sprawach
najistotniejszych. Bo różowo-białe kwiaty to sygnał rozpoczęcia wiosny, a zatem
- symbol życia, siły, młodości, piękna i przebudzenia, ale także - symbol idei,
że życie składa się z wielu etapów i że szybko przemija.

Rudi (Elmar Wepper ) i Trudi (Hannelore Elsner )
są niczym stare drzewa. Czas rozkwitu ich wieloletniego związku przypadł
zapewne na okres wychowywania trójki dzieci. Ale one są już dorosłe. Teraz rytm
dni w tym małżeństwie odmierzają małe rytuały - tak dalekie od pierwotnych
znaczeń, że niemal teatralne. On wychodzi do pracy, dzień w dzień w tym samym
płaszczu i kapeluszu, z tą samą teczką, w której niesie jabłko, które
tradycyjnie wręczyła mu żona i którego on, tradycyjnie, nie zje. Ona czeka na
niego z obiadem, pomocną dłonią, która pomoże przy ściąganiu płaszcza, poda
ciepłe domowe pantofle.
Spokój i bezpieczeństwo tego
zapiętego na ostatni guzik życia mąci wiadomość o chorobie męża. Trudi
postanawia nieść ciężar sama i nie informuje Rudiego o diagnozie. Chce wypełnić
wspólny czas, jaki im pozostał. Wyprawa do Berlina kończy się niemal całkowitym
fiaskiem. Spotkanie rodziców z dziećmi wywołuje obustronną frustrację - syn
Klaus (Felix Eitner ) i córka Karolin (Brigit Minichmayr ) czują się zażenowani
nagłą wizytą, zmuszeni do zajmowania się nieporadnymi rodzicami, ci zaś -
zranieni faktem, że nikt nie chce poświęcić należnej im uwagi i czasu. Trudi
udaje namówić się Rudiego, aby z Berlina, zamiast do domu, udali się nad morze.
Trudi ma nadzieję, że tam, z dala od ściśle wytyczonych kolein codzienności, z
dala od dzieci uda im się na chwilę być naprawdę razem. I prawie się udaje.
Tyle, że o poranku Rudi nie może obudzić żony. Trudi odeszła we śnie.
Po śmierci żony mężczyzna
uświadamia sobie, że poświęciła  ona
swoje pasje i marzenia, aby żyć u jego boku i wspierać rodzinę. Teraz to on
chciałby zrobić coś dla niej. Rudi wyrusza w podróż do Japonii, gdzie mieszka
ich syn Karl (Maximilian Brückner ), prowadzący w Tokio zapracowane życie. Karl
nie radzi sobie z żałobą. Nie radzi sobie także z ojcem. Przeraża  go fakt, że ojciec przywiózł ze sobą ubrania
matki, i co gorsza - zakłada je na siebie. Pod nieobecność syna, Rudi w swetrze
żony wyrusza na kolejne wyprawy w nieznany i niezrozumiały labirynt tokijskiej
metropolii. Trudi zawsze marzyła o podróży do Japonii - Rudi spełnia jej
marzenie. Dzięki Yu (Aya Irizuki), osiemnastoletniej bezdomnej tancerce Butoh,
odkrywa, że żona jest wciąż przy nim, bo jest w nim. Taniec, który dotąd
kojarzył się Rudiemu z teatralnością i dziwaczną pozą umożliwia mu kontakt z
głęboko ukrywanymi emocjami. I ich ekspresję. Śmierć rozdzieliła go z Trudi, a
jednocześnie sprawiła, że stali się sobie bliscy, jak nigdy dotąd...
"Hanami - Kwiat wiśni"
zachwyca bezbłędnym wykorzystaniem kamery. Hanno Lentz chyba nigdy wcześniej
nie stworzył równie mocnych, a jednocześnie delikatnych zdjęć przekazujących i
brutalność szarej egzystencji, i delikatną ulotność piękna. Dörrie znalazła
również idealnych odtwórców głównych ról. Zarówno Elmar Wepper jako Rudi, jak i
Hannelore Elsner jako Trudi wynoszą historię poza banalną przypowiastkę o
starzeniu się i umieraniu. Dzięki nim jest to piękny i mądry film o decyzjach,
które budują świat, nasz świat, nawet jeśli trwa on tylko kilka chwil.