Kanwą fabularyzowanego dokumentu Nicka Broomfielda jest masakra w irackiej miejscowości Haditha pod koniec 2005 roku, gdzie w odwecie za śmierć jednego z żołnierzy, marines zabijają 24 cywilów, w tym kobiety i dzieci. Broomfield koncentruje się na ofiarach i sprawcach tragedii zarówno po stronie amerykańskich wojsk okupacyjnych jak i rebeliantów. Autor filmu został doceniony na ubiegłorocznym festiwalu w San Sebastian, gdzie otrzymał nagrodę za reżyserię.

Dzięki realizacji filmu fabularnego reżyser mógł przedstawić historię, której nie widział na oczy: niesławną operację odwetową wojsk amerykańskich w irackim mieście Haditha, w wyniku której zginęła spora grupa cywilów. Utrzymując paradokumentalny charakter, wkracza w sam środek zdarzeń - pokazuje wszystkie strony konfliktu, zagłębia się w mechanizmy nakręcające spiralę przemocy, paranoi, a w końcu i śmierci.

Jednak to, co wstrząsa w filmie najbardziej, to konfrontacja człowieka ze sposobami prowadzenia wojny w dzisiejszych czasach. Konflikty zostały całkowicie zdepersonalizowane. Człowiek siedzi sobie wygodnie przed monitorem i widzi spacerującego może nawet kilkaset kilometrów dalej mężczyznę. Jedno jego słowo, a po sekundzie po mężczyźnie tym nie ma już śladu. Postęp technologiczny jest tak wielki, że nie potrzebujemy już zadawać ciosu drugiemu człowiekowi, nie musimy czuć potu, krwi, odchodów, słyszeć jęków bólu, wściekłości, rozpaczy. Jednak za technicznymi cudami nie nadąża psychika. Kiedy zatem człowiek współczesny zostaje skonfrontowany z rezultatami własnej bądź też cudzej przemocy, rozpada się, działa irracjonalnie, a w końcu załamuje się.
Broomfield, czy tego chciał czy też nie, pokazuje, że człowiek Zachodu przestał być wojownikiem. Możliwość zabijania na odległość, przez wizjer czy wręcz monitor, spowodowała utratę odporności na brutalność, jaka wojnie towarzyszy.