Arirang Kim Ki-Duka, koreańskiego mistrza kina
metafizycznego, zrealizowany po trzech latach od premiery Snu,
nagrodzony Un Certain Regard Award na tegorocznym festiwalu w Cannes, to
- jak piszą krytycy - piękna i frustrująca, do bólu szczera,
bezkompromisowa filmowa psychoterapia, kino autorskie w stanie czystym.
„Aktorka niemal zginęła w fatalnym wypadku podczas kręcenia Snu. (...)
Gdybym nie rzucił się na drabinę i nie odwiązał liny... Całkowicie się
zagubiłem i płakałem, gdy nikt nie widział. Chwila ta, której nigdy nie
chcę przywoływać, zmusiła mnie do spojrzenia wstecz na 15 filmów, jakie
gorączkowo robiłem przez 13 lat mojej kariery" - opowiadał reżyser.

Po
wypadku na planie Snu Kim Ki-Duk spędza dwa lata na dobrowolnym
wygnaniu, w nieogrzewanej chacie na koreańskiej prowincji. Żyje jak
pustelnik, bez bieżącej wody i ogrzewania, z namiotem rozłożonym w domu,
pośród walających się pamiątek po dawnych sukcesach.

W dialogu
ze sobą z ekranu i ze swoim cieniem analizuje źródła własnej twórczości,
emocje i kompleksy, pułapki stylu i oczekiwań. Płynnie przechodzi od
samobiczowania do narcyzmu. W przerwach między oglądaniem dawnych
filmów, obrazów i plakatów artysta majsterkuje w domowym warsztacie,
konstruuje maszynkę do kawy oraz pistolet, z pomocą którego ostro
rozliczy się z postaciami z dawnych lat. Przejmującym refrenem staje się
w filmie tytułowa pieśń, wykonywana wedle tradycji w momentach
melancholii. W finale Kim Ki-Duk nie tyle śpiewa, ile charczy przez łzy:
„Arirang, Arirang, Arariyo, długa droga przez przełęcz Arirang".