„Wichry Kołymy" to epicka opowieść o ludzkich losach w
czasach totalitarnego terroru - stalinowskich czystek lat 30-ych XX
wieku.
Scenariusz powstał na podstawie bestsellerowej biografii
najgłośniejszej rosyjskiej dysydentki, Eugenii Ginzburg. Wykładajaca literature na uniwersytecie w Kazaniu Eugenia
zostaje na podstawie fałszywego oskarżenia uwięziona i po miesiącach
tortur skazana na 10 lat zsyłki. W lodowym piekle łagrów spędza łącznie 18 lat. Przebywając
w nieludzkich warunkach Kołymy odnajduje w sobie wielką siłę pozwalającą przetrwać najgorsze. W obozie poznaje doktora Antona Waltera, który jak sie
okazuje, będzie miłością jej życia.
Polskim producentem obrazu jest Yeti Films, producent
m.in. „Nightwatching" Petera Greenawaya. Film powstał we współpracy
z Tatfilm - koproducentem oskarowego „Ostatniego króla Szkocji".
W roli głównej - Emily Watson, znana z „Przełamujac fale"
Larsa Von Triera, nominowana do Oskara i Złotego Globu. W role Anton Waltera wciela się Ulrich Tukur. Wczesniejsze
role to m.in.: „Życie na podsłuchu" i „Solaris". W filmie występuje też Ian Hart, znany z roli Profesora
Quirrella w filmie „Harry Potter i Kamien Filozoficzny" i Johna Lennona w „Backbeat",
oraz Agata Buzek, Maria Seweryn, Zbigniew Zamachowski i Krzysztof
Globisz. Reżyserka filmu jest Holenderka Marleen Gorris,
zdobywczyni Oskara za najlepszy film zagraniczny - „Antonia's line" (1996).

STRESZCZENIE:

Jest rok 1937. Eugenia Ginzburg, ideowa komunistka, wykłada
literaturę rosyjską na uniwersytecie w Kazaniu. Jej maż jest członkiem lokalnego komitetu KPZR. Rodzina wiedzie dostatnie życie, jakie partia zapewnia ważnym aparatczykom. Eugenia jest osoba niezwykle prawą która potrafi zachować
nutę indywidualizmu i pozostać wierna wyznawanym wartościom. A świat wokół szaleje. W atmosferze strachu i paranoicznych
podejrzeń żony denuncjują mężów, mężowie
- żony. Eugenia długo zdaje się nie zauważać coraz bardziej zaciskającej się na jej życiu pętli. Od roku 1934 w Rosji trwa wielka czystka. Zabójstwo Kirowa
daje Stalinowi pretekst do likwidacji wszystkich przeciwników -
również tych wyimaginowanych. Mnożą się aresztowania. Jedna z ofiar jest
przyjaciel Eugenii: Elwow, tak jak ona - profesor literatury. Kiedy
Eugenia odmawia publicznego odcięcia się od przyjaciela - przechodzi na zła
stronę. Eugenia postanawia pojechać do Moskwy i wszystko wytłumaczyć tym na górze. Wie, że jest niewinna i jest pewna, że potrafi zapanować nad sytuacją. W pociągu poznaje ludzi, którzy podobnie jak ona,
jadaą do Moskwy żeby się wytłumaczyć. Jednym z pasażerów jest znajomy, który kiedyś kochał się w Żeni. Radzi ucieczkę. Mówi, że to jedyny ratunek, a wizyta w Moskwie skończy się źle. Eugenia odmawia, pewna
swoich racji i pełna wiary w sprawiedliwość. W Moskwie okazuje się, że jej szczere chęci na nic się nie
zdają. Legitymacja partyjna zostaje jej zabrana i Eugenia dostaje
zakaz wykładania literatury. Powraca do Kazania w poczuciu
przegranej i nieuchronnego aresztowania. Starania męża nic nie dają, jego
wysoki status jej nie chroni. Niedługo potem on też dostanie „zaproszenie
na rozmowę". Eugenia chce już tylko pożegnać się z dziećmi,
zanim ją zabiorą.
Po pięciu miesiącach tortur i niekończących się przesłuchań
otrzymuje „łagodny" wyrok... 10 lat zesłania. Żenia jedzie na Kołymę. Wyniszczone śledztwem kobiety maja
nadzieje, że tam odmieni się ich los. Głód, zaduch, brak tlenu w
bydlęcym wagonie to jednak dopiero przedsmak piekielnego świata obozu,
którego nazwa w języku tubylców oznacza śmierć. Kolumna ledwo żywych więźniarek wkracza do piekła. Baraki,
druty kolczaste, mgła, dookoła twarze jak z sennego koszmaru.
Strażnicy wykorzystują transport „świeżego mięsa". Nowoprzybyłe
więźniarki z miejsca zostają poddane seksualnej presji. Żenia poznaje obozowego lekarza, również więźnia, Niemca
znad Wołgi. Człowiek ten stanie się dla bohaterki iskrą światła w
mrokach łagru, jego pełen goryczy humor, dystans i głęboki humanizm
stanowić będą odskocznie od codziennego koszmaru. Żenia trafia do obozowego szpitala. Podleczona, dzięki
wstawiennictwu doktora, trafia jako opiekunka do obozowego żłobka. Są teraz
blisko siebie, aż w końcu łączy ich zakazana bliskość fizyczna. To
igranie z ogniem, seks jest w obozie przestępstwem i grożą za to
surowe kary. Poza tym doktor jest Niemcem, a wojska niemieckie właśnie
przekroczyły granice Rosji i zbliżają się do Moskwy. W dodatku nazwisko Żeni - Ginzburg - też brzmi jak niemieckie, wiec oboje są uważnie
obserwowani. Pod koniec wojny staje się najgorsze, obozowy strażnik widzi
ich w chwili bliskości. Doktor zostaje karnie zesłany do kopalni, z
której nikt nie wraca żywy, a Żenia wraca do katorżniczej pracy w lesie. Jednak wkrótce kończy się wojna i Żenia niespodziewanie
zostaje uwolniona. Idzie przez zamieć na spotkanie z wolnościa.
Niesie w sobie
dziecko, owoc jej obozowej, a jednocześnie najgorętszej w życiu miłości.