François jest nauczycielem.
Szkoła, w której pracuje, położona jest w niebezpiecznej dzielnicy. Każda z
klas to swoisty mikrokosmos współczesnej Francji, a przede wszystkim barwna
mieszanka różnych osobowości. Są biali i czarni, leniwi i pracowicie,
błyskotliwi i slamazarni, aympatyczni i bezwzględni. François jest pasjonatem.
Lubi i szanuje swoich uczniów, ma jednak swoje zasady. Nie wszyscy uczniowie je
zaakceptują...
W przypadku "Klasy"
granica między dokumentem a fabułą zdaje się nie istnieć. Cantet nakręcił swój
film w prawdziwej szkole, dzieciaki, które oglądamy to prawdziwi gimnazjaliści,
z którymi reżyser pracował przez wiele miesięcy przed przystąpieniem do zdjęć.
Francois Begaudeau naprawdę się tak nazywa i naprawdę jest nauczycielem. Może
dzięki temu zatarciu gatunkowych granic udaje się Cantetowi uniknąć pułapek, z
jednej strony przesadnego podrasowania rzeczywistości, z drugiej wpychania jej
w fabularne schematy. Nie będzie tu łatwego pocieszenia, czy prostej recepty na
przedstawione problemy. Nie będzie podrzucania dyplomów i rzucania się na
szyję. To film nieefektowny, ale efektywny, przeznaczony raczej dla zwolenników
kina mówionego. Typ bardzo subtelnego kina społecznego. Obraz, który na nas
"nie krzyczy", ale od pytań, które stawia uciec nie sposób. Ma klasę
ta "Klasa". W tym małym, skromnym obrazie udało się powiedzieć więcej
o paradoksach współczesnej demokracji niż w tysiącach zaangażowanych i
"słusznych" filmów.