Nowy film Feliksa Falka, twórcy
takich filmów jak kluczowy dla polskiego kina lat 70. „Wodzirej" czy nagrodzony
Złotymi Lwami gdyńskiego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych „Komornik", jest
thrillerem. To gatunek nowy w dorobku reżysera, ale - jak się okazuje - wybrana
tym razem formuła świetnie służy założonym przez reżysera celom.

Punktem wyjścia Feliksa Falka
jest historia autentyczna, opisana w prasie, ale reżysera interesują nie tyle
fakty, ile pewne mechanizmy. Prawda, do której dociera młody lekarz, jest
szokująca - więcej, choć wpisana w przeszłość sprzed 1980 roku, kryje
mechanizm, który można uruchomić także dzisiaj. „Enen" to przestroga przed jego
wykorzystaniem, ale film nie ogranicza się do tego. W wielu miejscach -
pośrednio i wprost - twórca odwołuje się do słynnego „Lotu nad kukułczym
gniazdem" i jego czołowych postaci, McMurphy'ego i - zwłaszcza - Wodza
Bromdena. Tak jak w powieści Kena Keseya i filmie Milosa Formana kluczowym
elementem fabuły są relacje między jego bohaterami.

STRESZCZENIE:
Wrocław, 1997. Do miasta zbliża
się wielka powódź, trwa ewakuacja szpitali. Młody psychiatra Konstanty Grot
(Borys Szyc) odprowadza do autobusu katatonicznego pacjenta, Pawła Płockiego (Grzegorz
Wolf). Gdy autobus rusza, pacjent żegna lekarza charakterystycznym gestem -
takim samym, jak zmarły niedawno ojciec doktora. Poruszony Kostek postanawia
dowiedzieć się czegoś o Płockim, ale jego teczka z dokumentacją medyczną jest
prawie pusta. Próba określenia tożsamości chorego spotyka się z obojętnością
reszty personelu, próbującego ogarnąć wywołany powodzią chaos.
Żona Konstantego, Renata
(Magdalena Walach), jest utalentowaną wiolinistką, grającą na altówce w
kwartecie często zapraszanym na zagraniczne tournee, mają pięcioletnią córkę. Z
powodu kolejnego wyjazdu matki dziewczynka trafia do babci, ojciec ma ją
odwiedzać, ale tego nie robi - pochłonięty zagadką Pawła Płockiego. Próbując ją
rozwikłać, trafia do dawnego dyrektora szpitala Ambroziaka (Krzysztof
Stroiński), dziś członka władz miejskich energicznie zwalczającego skutki
powodzi. Rozmowa z nim niczego nie wyjaśnia.
Kiedy Kostek wraca do szpitala,
dowiaduje się, że Płockiego wypisano i przekazano do ośrodka pomocy społecznej.
Lekarz wyciąga go stamtąd i umieszcza w swoim domu. Podjęta przez niego terapia
zdaje się przynosić pozytywne skutki: pacjent stopniowo odzyskuje kontakt z
otoczeniem. W prasie ukazuje się ogłoszenie z jego zdjęciem - niestety, odzew
jest niewielki i najczęściej fałszywy.
Pozytywne skutki terapii
zachęcają Kostka do intensyfikacji starań - i to wbrew opinii ordynatora
szpitala, w którym pracuje. Ale nie przypadkiem młody lekarz ma opinię
niepokornego - skupia się na przypadku Płockiego, choć fakt przetrzymywania
chorego w domu wydaje się błędem w sztuce lekarskiej i grozi mu utrata pracy.
Także żona po powrocie z tournee domaga się usunięcia pacjenta z ich domu -
choćby w trosce o dziecko, o którym mąż zapomniał podczas jej nieobecności.
Tymczasem Konstanty dociera do
lekarza, który przyjmował Płockiego do szpitala przed 20 laty. Psychiatra unika
odpowiedzi na zadawane pytania, ale przyciśnięty do muru zdradza budzące zgrozę
okoliczności, które stawiają sens podjętej przez Kostka terapii pod znakiem
zapytania.