Film oparty na książce Anny Mieszkowskiej „Matka dzieci Holocaustu"
opowiada o działalności bohaterskiej Polki, Ireny Sendlerowej, która
podczas II wojny światowej, wraz z grupą współpracowników zainicjowała
szeroko zakrojoną akcję ratowania dzieci z warszawskiego getta. Film
koncentruje się przede wszystkim na ukazaniu wkładu narodu polskiego w
ratowanie Żydów. Pokazane są tam zarówno wątki współpracy Ireny z Radą
Pomocy Żydom - Żegotą, jak i jej bliska relacja z Kościołem. Dzięki
szeroko zakrojonym działaniom Sendlerowej możliwe stało się bezpieczne
wyprowadzenie z getta około 2500 dzieci, które umieszczone zostały w
polskich rodzinach, sierocińcach i klasztorach. Prawdziwa tożsamość
uratowanych była przez Irenę systematycznie odnotowywana na maleńkich
kartkach ukrytych w słoiku zakopywanym w ogrodzie. W 1943 r. bohaterka
została aresztowana przez gestapo i skazana na śmierć, ale dzięki
wysokiemu okupowi zapłaconemu przez Żegotę wyrok wykonano tylko na
„papierze". Film kończy się wyjazdem Ireny do gospodarstwa rolnego w
górach, gdzie pod fałszywym nazwiskiem ukrywać się będzie wraz ze swoim
narzeczonym Stefanem aż do wybuchu powstania warszawskiego. 

O FILMIE:

Drugie życie w słoiku
Pełen
nadziei, a zarazem przygnębiający, poświęcony polskiej bohaterce.
Zdystansowana, na zimno opowiedziana historia, a zarazem wstrząsający,
bolesny wyciskacz łez...
Film jest hołdem złożonym tytułowemu [w wersji oryginalnej] odważnemu sercu Ireny Sendler,
polskiej pielęgniarce i pracownicy ośrodka opieki społecznej, która w
czasie II wojny światowej uratowała z getta warszawskiego ponad 2,5
tysiąca żydowskich dzieci. Aresztowana i torturowana przez Gestapo w
1943 roku, cudem uniknęła śmierci. Za swoją bohaterską postawę była, za
życia i pośmiertnie, wielokrotnie odznaczana. Zmarła w maju zeszłego
roku.

Autor filmu i scenariusza, John Kent Harrison [u nas znany
głównie jako reżyser i autor scenariusza do filmu „Jan Paweł II" z 2005
roku, z Johnem Voightem w roli głównej] potraktował historię Sendler z
niesamowitym [biorąc pod uwagę tematykę filmu] dystansem i opanowaniem,
chwilami wręcz chłodem, przez cały czas trzymając na wodzy emocje. Ani
na chwilę nie zdarzyło mu się popaść w pompatyczny czy histeryczny ton.
Scenariusz został napisany zwięźle, aktorzy poprowadzeni tak, aby
zastosowane przez nich środki stylistyczne były jak najbardziej
minimalistyczne, proste i skromne. To historia ma przemówić do widza i
go poruszyć.

Pomimo pozytywnego, pełnego nadziei przekazu, obraz jest dosyć
przygnębiający. Za sprawą silnego ładunku emocjonalnego, jaki z sobą
niesie, zapada na długo w pamięć. I należy do gatunku filmów cholernie
wzruszających; w drugiej połowie łzy ciekną widzowi po twarzy niemalże
ciurkiem. Przynajmniej temu wrażliwszemu widzowi. Chociaż jestem
przekonana, że również najtwardsi z twardzieli i najtwardsze z
twardzielek będą ją śledzić z wilgotnymi oczami. Sporą część „winy" za
ten stan rzeczy ponosi poruszająca muzyka, wobec której nie sposób
pozostać obojętnym.

W tytułowej roli zobaczymy jedną z najmłodszych laureatek
Oscara w historii tej nagrody, Annę Paquin [obywatelkę świata; urodzoną
w Kanadzie, następnie jako dziecko mieszkającą w Nowej Zelandii, a
obecnie w Stanach Zjednoczonych], która w wieku 11 lat zgarnęła złotą
statuetkę po zagraniu drugoplanowej roli w „Fortepianie" Jane Campion.
Był to zarazem debiut aktorki. Tym razem, już jako dojrzała kobieta,
wypadła równie naturalnie, jak przed laty.

Wśród obsady znaleźli się również polscy aktorzy. Mocna, mimo
że zdecydowanie drugoplanowa, jeśli nie epizodyczna rola trafiła się
Danucie Stence. Zobaczymy również Maję Ostaszewską, Krzysztofa
Pieczyńskiego i Jerzego Nowaka.

źródło: www.stopklatka.pl , www.filmweb.pl , www.kinoinfo.pl